Ooit kocht ik een boek omdat één foto mij bijzonder aansprak.Tegenwoordig ligt deze afbeelding regelmatig onder handbereik op het atelier. Het is een luchtopname van een woeste zee, wilde golven (een vissersboot, storm, Europese westkust).
Wat mij vooral boeit is het ritme en de regelmaat van die golven. Op de foto zijn wilde stromingen te zien, vanaf grote hoogte vastgelegd, Heel duidelijk is de herhaling van de golven zichtbaar: vrijwel identieke bewegingen van watermassa op enkele tientallen meters uit elkaar, identiek qua vorm, grootte, schuim, ronding, beweging.
Vanaf een laag standpunt, dus vanaf een boot, de pier, het strand, etc., is dit nauwelijks of niet te zien. We zien wel de regelmatige golven in de branding. Maar hun grote gelijkenissen zien we niet.
(eigen schets, 'branding Wijk aan Zee')
In onze taal wordt het woord 'golven' veel gebruikt zonder aan watermassa's te refereren.
Golven van weemoed. Golven van enthousiasme. Golven van angst. Een paniekgolf. Olie op de golven gooien. Koortsgolven. Golven van verlangen. En een vloedgolf van betekenissen.
En ik? ik probeer golfbewegingen te schilderen.
(eigen schets, 'bewegingen')
Geen opmerkingen:
Een reactie posten